درد من...

واقعا نمیدونم چرا توی زندگی من ،هی نمیشه،دقیقا فک کنم توی مرداد بود که رفتم پیش دکترم و اسپری و داروهامو قطع کرد و گفت کم کم داره حالت خوب نمیشه،دقیقا سه بار بعدش انافیلاکسی شدم،سه بار بعدش تا مرگ پیش رفتم ،

چیزی که زجرم میده مرگ خودم نیست گریه های مامانم کنار تخته بیمارستانه،دیدم نشسته پایین تخت داره با خودش حرف میزنه ،نگاش کردم بهش خندیدم

گفتم چی میگی با خودت،میگه دارم به خدا میگم هرچی توی زندگیم شد گفتم قسمته،صلاحه،تو رو کجای دلم بزارم،گفتم وقتی بین این همه داوطلب کنکور من تربیت معلم قبول شدم به خدا گفتی چرا دختر من که الان داری بهش شکایت میکنی،

سخته که خودت حالت بده و اکسژن بهت وصله و باز بخوای به مادرت دلداری بدی،

دوباره رفتم پیش دکترم وقتی رفتم خودش نبود یه متخصص دیگه بود خواهرم بهش گفت خطرناکه ،گفت اره کشنده اس،

شب جمعه هفته پیش با عاطفه رفتیم حرم شب زنده داری،جای همتون سبز واقعا حال و هوایی بود،به امام رضا (ع)گفتم ،رضای من ،توی بخشندگی و لطف تو شک ندارم ،از گناهکاری خودم مطمئنم،

نمیدونم تهش خدا میخاد دقیقا باهام چکار کنه ولی گمونم رو دستش موندم